Op dag 0 kom ik aan in het Vipassana meditatiecentrum.
Daar was ik met een heleboel tassen en alles waarvan ik dacht dat het mijn ontbering zou kunnen verlichten.
Met de auto komen heeft het grote voordeel dat je alles mee kunt nemen waar je denkt behoefte aan te hebben. Heerlijk is dat.
Dus proppen maar eigen dekbed, eigen kussen, twee meditatiekussens, schapenvachten, bergen kleding en nog veel meer lekkere zware rommel. Want als ik dan toch op zomerkamp zou gaan waar rust, regelmaat en tucht de boventoon voerden dan zou ik het me wel gemakkelijk maken. Sieraden, make-up, kleding in felle kleuren, muziekinstrumenten, pennen, potloden, notitieboekje en leesvoer had ik allemaal thuis gelaten. Zelfs mijn trouwring had er aan moeten geloven. Want, dacht ik: als ik me er helemaal aan over ga geven, leer ik het meest en haal ik alles uit deze ervaring wat er mogelijk in zit.

Ik was er klaar voor, de auto zat helemaal vol er was alleen nog een klein plekje voor een medestudent.
Sharief reed met mij mee, hij was ook op het laatste moment gebeld en de aardige zen-stem had aan de telefoon gevraagd of hij mee kon rijden. Nou dat leek me wel wat; als je dan toch 10 dagen je mond moet houden kletste ik maar het liefst zo lang mogelijk door tot het echt niet meer kon.

Sharief en ik praatten heel wat af en naarmate we dichter bij Dilsen-Stockem kwamen werden we toch wel wat zenuwachtig. Zouden we het wel volhouden en hoe moest het als een van ons zou opgeven. De mannen en vrouwen waren strikt gescheiden. Een briefje in z’n hand proppen of zelfs een briefje onder zijn meditatiekussen leggen was niet mogelijk. We zeiden tegen elkaar na de inschrijving dat opgeven geen optie was en dat we het hoe dan ook moesten volhouden.

Mobiel weg

Ik was nog even druk met mijn auto en moest mijn telefoon nog afgeven. Dat bleek moeilijker dan ik dacht.
Mijn lulijzer moest uit. Uit hoe zet je een iPhone uit? Wist ik veel? Ik zette mijn mobi nooit uit! In het vliegtuig zet je dat ding op vliegmodus en voor de rest is ‘ie aan. Soms zacht maar UIT; de gedachte alleen al. Nee hoor, handy uit doen kwam niet in mijn woordenboek voor. Maar het moest toch van die dame achter de inschrijftafel. Na wat gezoek en gedruk op verschillende knopjes ging ‘ie uit. Hij moest in een zakje. Ik zag het zakje maar mijn hand met telefoon erin wilde niet naar dat zakje toe. Het ging niet dat, zou mijn enige verbinding zijn naar de buitenwereld en mijn mail. Wat nou als er van alles gebeurde en ze zouden MIJ niet kunnen bereiken. Mijn hand weigerde. Na wat geduw en getrek, overredingskracht en intens verdriet ging mijn iPhone 4S in een vaal zakje met afschuwelijke bloemen en een nummer. Ik keek hem nog na en voelde de verlatingsangst van mij en mijn iPhone, wat een pijn.

Ik moest er even van bijkomen zeg. Buiten het hek stond een meisje zwaar aan een sigaret te zuigen. Zo diep had ik iemand nog nooit zien inhaleren. Tsja, dat moet ook wel zwaar zijn als je verslaafd bent, dan ook nog niet kunt snoepen en er niet eens over kunnen praten dat je gestopt bent. Heerlijk dat leed van een ander. Want zij had het toch echt wel heel veel zwaarder dan ik.

Al die spullen meenemen gaf een lekker veilig gevoel maar het moest wel allemaal naar mijn kamer op de tweede verdieping. Slepen, tillen en sjouwen, dat ging ik doen in de bloedhitte. Ik sleepte alles een gebouw in met de hoop dat iemand me kon vertellen waar mijn kamer was. En natuurlijk net iets voor mij, ik stond in het verboden mannengedeelte. Waar niemand iets zei maar waar ik wel voelde dat ik hier niet hoorde. Via de brandtrap zeulde ik alles naar boven.

Alleen

En nu? Nu was ik alleen. Ik zag nog wel wat mensen op gedempte toon spreken maar al heel wat professioneel uitziende Vipassana gangers keken vroom naar de grond. O jee, o jee wat deed ik mezelf aan! Dit kon ik toch nooit. Waarom was ik niet gewoon lekker thuis gebleven met een lekker boek dan, had ik toch ook gewoon elke dag wat meer en langer kunnen mediteren.
Mijn hoofd hing nu ook naar beneden maar toch echt een stuk minder vroom.

Bij de derde keer slepen naar mijn kamer stond daar een groepje van drie meiden te praten. Ze zagen er net zo gespannen en zenuwachtig uit als ik maar zij spraken gewoon nog met elkaar. Hele zinnen en ook niet op gedempte toon.
A ha, er zijn er meer net als ik. Maar ik kwam hier toch om hardcore mijn mond te houden en als ik me bij hen zou aansluiten zou het binnen no time gezellig worden en dat was toch niet wat ik wilde. Nee Nee Nee ik doe het niet, ik ga niet praten. Ik wil ook zo’n uitgestreken zen smoel, zo’n Marialook, ja die wil ik ook. Ik liep naar beneden, vastberaden om me niet te laten verleiden door de roep van gezelligheid en de hang naar groepscohesie. Ik oefende ondertussen op net zo’n Zen bek die ik kopieerde van een van de andere deelnemers. Bij de laatste twee treden zei de Chinees uitziende dame vriendelijk hallo en dat was de druppel. De ramp had zich voltrokken, ik zei hallo terug en voor dat ik het wist kletsen we honderd uit over hoe zenuwachtig we waren en dat het toch wel erg warm was. Hoe moest dat nou met die hittegolf in het vooruitzicht.
Jennifer en Ghaty waren ook voor het eerst.

Na het heftige afscheid van mijn iPhone moest het eruit; ik moest ook geluid maken ik moest ook sociaal doen. Binnen 5 minuten stonden we met 5 meiden te kletsen en te lachen en werd het veel te gezellig. Shit shit shit, ik kwam hier niet om leuke mensen te ontmoeten. Ik wilde juist tot mezelf komen en alleen maar met mezelf bezig zijn. Mislukt. We hadden superveel lol en van gezelligheid werd het hard lachen, dusdanig dat ik er uit floepte waar die ober nou bleef met die volgende fles wijn. Chardoneetje doen…..die ober kwam niet maar het was wel errruggg gezellig.

Ik had ondertussen een room mate gekregen. Tsja dat zat er in, dat risico loop je als je geen 1-persoonskamer kunt boeken. Liona deed gelijk mee met de conversatie en toen we nummers wilden uitwisselen had zij zelfs een pen. Wow een smokkelaarster, ik had er nog een vriendin bij want mensen die stoute dingen doen daar heb ik ook vaak wel weer bewondering voor.

Eerste meditatie

Na een heerlijk soepje waar we met het groepje van in de middag zwijgend bij elkaar zaten werd het 20:00. Om 20:00 mocht er niet meer gesproken worden. De eerste meditatie begon met in de rij staan.

Daar stond ik in de rij met de andere dames met twee schapenvachten en twee meditatie kussens. En jawel, daar kwam het, mijn grootste allergie: mensen die mij gaan vertellen wat ik wel en niet moet doen omdat zij vinden dat ik me aan de regels moet houden. Een gedaante dat een mengeling was tussen een chick uit een Novibwinkel en Kabouter Plop vertelde me in het Duits dat het gebruik van schapenvachten niet geoorloofd was. Na het afsteken van haar verhaal waarbij de reden achterwege bleef zei ze in het Duits dat ik haar waarschijnlijk toch niet zou hebben verstaan. Ik reageerde met een zeer uitgebalanceerde grammaticaal onjuiste Duitse zin dat ik het wel begreep maar dat ik even zou wachtten wat de organisatie hiervan zou zeggen.
Maar daar kwam de tweede goedbedoelde Maria look-a-like. Een oude Duitse lieve dame die me op een hele andere toon wilde behoeden voor een teleurstelling. Ook een Nederlandse sportieve chick met grijze lokken vond het nodig om er wat over te zeggen. Volgens haar had zij vorige keer haar schapenvachten niet mogen gebruiken en gaf ze me wijs een tip: je kunt nog wel even terug naar je kamer hoor want je bent toch nog niet aan de beurt. Nou je begrijpt, ik gaf nogmaals aan dat ik het wel even zou zien en bleef mooi in de rij staan. Wel zorgde ik dat mijn lila vacht boven op mijn naturel vacht lag zodat het wellicht minder zou opvallen. Een tweede opmerking kon niet uitblijven van Sporty Spice: ze nemen hier echt niets van je mee hoor en je kunt trouwens toch nergens heen. Dank je dat je me er even aan herinnert zeg. Ging ik zo mijn laatste momenten van spreekvrijheid verdoen? Nadat eerst alle oud-studenten werden op geroepen kwam de nieuwe groep. Het begon toch wel te kriebelen, ik wilde geen slechtte indruk maken. Het moest er toch niet op lijken dat ik het niet goed voor had met de leer en de regels. Respectloos was ik allerminst, maar me even iets op de mouw laten spelden door mensen die niet eens in de organisatie zaten en regels waarvan ik niets op de site had gelezen, dat ging me te ver.
Lekker meegaand Christina…..Not.

Plekje

Ik werd als een van de laatsten opgeroepen en wat denk je, geen enkel probleem hoor die schapenvachten. Die meisjes vrijwillige wachters zullen wel gedacht hebben: als jij met je dikke kont op die warme dingen wil gaan zitten zal je het zelf wel voelen. Later kwam ik er achter waar die aversie tegen schapenvachten nou vandaan kwam. Veel mediteerders eten geen vlees en zijn mega vegan met als gevolg dat alles van een dier niet bij hen in de buurt komt. Tja daar had ik niet aan gedacht zeg…. ik zat helemaal achteraan dus hoopte maar dat niemand zich er aan zou storen. En, had ik mezelf voorgenomen, als ik ook maar even het gevoel kreeg dat iemand zich aan mijn vacht zou storen dan zou ik ze niet meer meenemen naar de meditatiezaal. Maar tot die tijd zat ik lekker want het zou al zwaar genoeg worden.

Ik had een topplek vond ik zelf, helemaal achteraan. Dit was ook de plek waar ik altijd zat in de klas dus dat was mooi. Nu mijn buren nog. Naast me zat mijn room mate en aan de andere kant op de hoek een aardig uitziend Duits meisje met een mooi geknipt kort kapsel. Dat ging goed, dit verhoogde mijn slagingskansen.

Translate »