Yes yes yes

De laatste dag van deze martelgang. Om negen uur ‘s avonds zou er weer gesproken worden en daar keek ik erg naar uit.
De laatste dag was een Mettadag, wat voor mij inhield dat er lange lezingen en veel liederen op zeer valse toon uit de luidsprekers schalde.

Ik miste mijn kind ontzettend

En had zin om alle opgedane kennis in praktijk brengen. De laatste loodjes bleken het zwaarst te wegen. Aan de lezing kwam maar geen einde. Ik ging gewoon even lekker de zaal uit. Maar wat denk jij nou? Kwam er een wachter achter me aan zeg. Gelukkig had ik een excuus en kwam ik echt van de wc. Dat de regels werden aangescherpt de laatste dagen van de retraite had ik wel door. Maar dat ze mensen die uit de zaal wegliepen terug gingen halen dat ging toch best ver.

Mantra’s zingen vind ik heerlijk maar daar kwam niets van terecht. Uit de luidsprekers tetterde wel 50 keer achter elkaar het woord HAPPY. Dit ging maar door onder het mom dat we zo blij moesten zijn dat we de kans hadden om deze mooie Dhama onderwezen te krijgen. We werden doordrongen van het feit hoe happy we wel niet waren. Maar meezingen ho maar.

Ik werd er krankjorum van

Ongedurig ging ik de laatste lezing in en besloot dat ik mijn donatie met 25,- euro zou verlagen. Bah, wat een nare afsluiting. Ik was erg trots op mezelf en op alle anderen die het ondanks de hittegolf hadden volgehouden en nu werd ik verveeld met een zeer slechte Karaokeshow. Niet één keer werd er gezegd ‘goh jongens en meisjes, goed gedáán hoor. Je mag trots op jezelf zijn.’ Nee, sterker nog, 10 dagen was wel het minste wat je moest doen, om het een beetje effect te laten hebben.

Ik sprak Sharief en ook hij was er goed klaar mee. We kregen het idee om voortijdig weg te gaan. We hadden de tien dagen voltooid,waarom nog een dag blijven? Om een meditatiesessie te doen en op te ruimen? Sharief ging het aan de mannetjesleider vragen, want die bleek een stuk coulanter te zijn dan die van ons.

Als we nu weg zouden gaan waren we in de toekomst geen oud-studenten. De consequentie was dat als we ooit terugkwamen we nogmaals de 10-daagse zouden moeten doen. We kwamen dan niet in aanmerking voor de 3-daagse. Ai, dat toch maar niet. En als ik iets deed wilde ik het ook wel afmaken.
We bleven.

Er was een dame die het toch echt te gortig werd en met veel tumult voortijdig het terrein verliet.

Uiteindelijk waren er 5 dames en 13 heren afgevallen. Ik was trots dat ik het gehaald had. Maar dit ging ik niet nog een keer doen en ook zou ik dit niet iedereen aanraden.

Dag 11

Iedereen was opgelucht. Vandaag was de dag dat we naar huis mochten. Iedereen kwam als een speer in actie en er was niets meer over van de nobele stilte. Er werd gelachen en keihard gesproken. Veel leuke gesprekken volgden en er werden adressen uitgewisseld. Natuurlijk waren er mensen die zich aan het vrijwillige schoonmaken onttrokken. Ook hoorde ik van iemand dat hij zo hard aan het verbouwen was in zijn huis dat hij geen donatie kon doen. Hier viel mijn mond van open. 11 dagen eten, drinken en slapen en daar heb je dan niets helemaal niets voor over? Tja.

Na onze taken was iedereen als door een bij gestoken onderweg naar huis, naar de bewoonde wereld.
We kletsten nog veel na in de auto over wat het allemaal voor ons had betekend. En allemaal waren we blij dat we het gedaan en gehaald hadden.

Zodra ik thuis was vertelde ik de belangrijkste lessen aan mijn man. Ik merkte dat ik snel moe werd van al dat geklets. Na mijn relaas zat ik binnen een uur op de website van Vipassanameditatie in België Dilsen-Stockum om te zoeken naar de eerst volgende driedaagse. En jawel, in november was er een. Zonder te twijfelen schreef ik me in. Want ondanks alle ontberingen had het me zoveel gebracht dat ik het aan mezelf verplicht was om regelmatig een mentale servicebeurt in te lassen.

Ondertussen heb ik er al een 3-daagse erop zitten. Waarbij het stil zijn wèl is gelukt. Ook heb ik mijn excuses aangeboden aan de boom waar ik in mijn kwaadheid een paar maanden eerder een tak vanaf had gebroken. Die boom bleek achteraf toch niet zo dood als dat ik toen dacht.

Tijdens deze 3-daagse kwam ik tot het inzicht dat het wellicht mogelijk is dat degene waar jij zo mee worstelt misschien wel net zoveel leed ondervindt. Dat het willen begrijpen van een ander helemaal niet zo belangrijk is. Als jij je ergens rot over voelt hoef je dit niet te begrijpen. Je moet het alleen niet groter maken dan het is en verdergaan. Verdergaan met de mooie dingen van het leven. En zoals mijn vriendin Urmy zegt: ‘Ga door met leven, anders pakt het je dubbel.’

Translate »